تهمینه میلانی

. یک متن زیبا از تهمینه میلانی

دلم برای دخترانه های وجودم تنگ شده،

برای شیطنت های بی وقفه،

بیخیالی های هر روزه،

ناز و کرشمه های من و آینه،

خنده های بلند و بی دلیل،

برای آن احساسات مهار نشدنی،

حالا اما،

دخترک حساس و نازک نارنجی درونم چه بی هوا این همه بزرگ شده!

چه قدی کشیده طاقتم!

ضرباهنگ قلبم چه آرام و منطقی میزند!

چه شیشه ای بودم روزی،

حالا اما به سخت شدن هم رضا نمیدهم!

به سنگ شدن می اندیشم،

اینگونه اطمینانش بیشتر است!

جای بستنی یخی های دوران کودکی ام را قهوه های تلخ و پر سکوت امروز گرفته است!

این روزها لحن حرفهایم اینقدر جدی است که خودم هم از خودم حساب میبرم...

در اوج شادی هم قهقهه سر نمی دهم و تنها به لبخندی اکتفا می کنم!

چه پیشوند عجیبی است کلمه خانم!!!

همین که پیش اسمت مینشیند، تمامی سر خوشی و بیخیالیت را از تو میگیرد و به جایش وزنه وقار ومتانت را روی شانه ات میگذارد!

نه اینکه تمامی اینها بد باشد، نه! فقط خدا کند وزنشان آنقدر سنگین نشود که دخترک حساس و شیرین درونم زیر سنگینی آن بمیرد!

کسی را از خوب بودن خسته نکنیم

کسی را از خوب بودن خسته نکنیم

.

خدا نکند انسانی از خوب بودنش خسته بشود،

 خدا نکند آدمی بشود که مهربانیش هربار نگران و آزرده خاطرش کرده،

 چرا که آن وقت است که می ماند بلاتکلیف،

 نه بد بودن را بلد است و نه توان خوب ماندنش است. 

 آن وقت است که میگریزد؟

 هجرت از دنیای آدم ها به خلوتی که درونش پوچ پوچ است، 

سکوتی که قالبش تنهایی است که خودخواسته نبوده، که لذت بخش نیست... 

آدم ها را از خوب بودنشان خسته نکنیم ...